Mama, ik kan Engels!
Lang geleden waren we met onze drie kinderen op bezoek bij vrienden in New York. Nederlandse vrouw, Amerikaanse man en twee kinderen, zelfde leeftijd als die van ons. Onze kinderen merkten dat er ‘Amerikaans’ gesproken werd. Door de andere kinderen, onze vrienden, door ons. Raar en spannend.
Aan het eind van de trip stond een bezoek aan toenmalige World Trade Center op het programma. Mijn zoontje van vijf stond voor mij op de roltrap. En voor hem stonden Nederlandse toeristen druk te praten. Ik zag mijn zoontje gebiologeerd naar hen staren. Hij leek er helemaal in op te gaan. Ik zag dat hij zich langzaam realiseerde dat hij alles kon verstaan. Toen raakte hij enorm opgewonden, hij draaide zich met een ruk om naar mij en gilde: MAMA, IK KAN ENGELS!!!!
Een zeer ontroerend moment. Na de weken waarin hij had gemerkt dat hij weinig kon verstaan was HET gebeurd. Opeens kon hij Amerikaans verstaan! Het onthulde zo mooi wat hij had gedacht: ‘kwestie van wachten tot het in je neerdaalt’.
Ik moet er vaak aan terugdenken als iemand in mijn les zegt: ‘Ja maar, zo praat ik nu eenmaal’.
Er lijkt zo’n zelfde gedachte onder te schuilen: je kunt niets doen en moet maar wachten tot….? Terwijl er een groot verlangen is om beter te spreken, blokkeert iemand zichzelf door te denken dat het nu eenmaal zo is. Teleurgesteld. Hopend op betere tijden. Wachten tot de retorica tot je komt?
Zoals mijn zoontje dacht dat het een kwestie van tijd was tot het Engels ‘tot hem zou komen’.
Of zoals de studente die verbaasd uitriep ‘ik dacht dat mijn stem net zoiets was als mijn grote teen’. Daar ben je mee geboren en is niet te veranderen. Grappig maar tegelijk wat treurig. Een probleem met spreken of onzekerheid erover kan zo pijnlijk zijn voor mensen. Het is zo jammer als ze denken: ik moet er maar mee leren leven. Want er is niets gevoeliger, levendiger, veranderlijker dan onze manier van spreken!
Dus wacht niet op beter tijden maar ga tot actie over! Wend je niet teleurgesteld af van je stem! Onderzoek en omarm. Word je bewust van je oordeel en vooroordeel over je spreken. Want dan kun je aan de slag met veranderen. Dan ga je werkelijk vrijuit kunnen spreken.
Op 4 januari start ik met de Accepteer-je-Spraak-Challenge! Ik daag je uit om 5 dagen achter elkaar jezelf op te nemen en te beluisteren. En passant overwin je ook je angst om jezelf op een opname te beluisteren. In de besloten facebook groep kunnen we ongedeerd onze ongemakkelijke gedachten en frustraties over onze stemmen delen. Gedeelde smart is immers halve smart. Ik doe lekker mee want ik ben na al die jaren nog lang niet uitgekeken op mijn stem en ben zeer benieuwd naar wat jullie gaan ontdekken.
Doe mee, schrijf je en geef jezelf een ‘stemmig’ 2016!
(het is niet meer mogelijk om je voor de Accepteer-je-Spraak Challenge in te schrijven)